Ik wilde sterk zijn, was ook sterk. Althans, dat dacht ik. Want ik had mijn leven weer opgepakt. Zag de mooie dingen in het leven. Was optimistisch en wilde vooruit. Vanuit mijn omgeving kreeg ik ook te horen dat ik sterk en optimistisch was. En toch brak ik. Was het op. En zocht ik hulp. Bij een coach en bij therapeuten. Ik realiseerde mij dat ik onvoldoende ruimte had gegeven aan mijn emoties. Ik was in de overleefstand blijven zitten en de rek was eruit.

Langzaam kroop ik van de overleefstand weer terug naar de leefstand en vond ik mijn veerkracht terug. Niet lang daarna besloot ik een coachopleiding te volgen. Als cadeautje voor mezelf maar ook als verdieping van mijn vak, ik werkte al jaren binnen HR en recruitment. Door het volgen van de coachopleiding kwam ik nog meer bij mijn gevoel en kwam de echte Nikki weer tevoorschijn. De Nikki zonder masker. De Nikki die ook kwetsbaar mag zijn. En ik voelde dat mijn verlies er mag zijn. Dat ik het niet af hoefde te sluiten maar kan integreren in mijn leven zonder dat het mijn positieve kijk op het leven beïnvloedt.